◼️Etiketleme; maddi olarak ürün, eşya ve nesne gibi para aracılığıyla satın alınabilen, her şeye uygulanan, bir değer biçme yöntemidir. Manevi anlamda ise kişilere yönelik ifade edilen ve yüklenen tanımlama, değer verme veya değersizlik yükleme biçimidir.
◼️Toplum olarak birçoğumuz, etiketleme yöntemine sıkça başvurmaktayız. Özellikle son dönemde artış sağlamış ve ciddi problemlerin başlangıcı olabilecek hale gelmiş bir durum var ki o da herkesin, herkes hakkında çok kolay bir şekilde etiketleme yani durum tespitinde bulunmasıdır. Kişilerin eylemleri ve ruhsal durumları hakkında meslek gruplarının bile ilk anda mutlak ve kesin bir teşhis koyamadığı “tanıları”, insanlar, kolaylıkla dile getirebilmektedir. Örneğin; birçoğumuz bir diğeri hakkında; “mental sağlığı iyi değil”, “şizofren sanırım”, “sen hastasın”, “bu çocuk OKB”, “sanırım çocuğunuzda DEHB var” ve “obezite olmalısın” gibi söylemleri kolaylıkla sarf eder olduk. Oysa ruhsal bozukluklara dair teşhis koyabilmek için bu alanda öncelikle bir dizi profesyonel eğitim almak ve bu eğitimlerin aynı zamanda uygulayıcısı olmak gerekir. Aksi takdirde kendimizce düzeltme, kişisel tatmin, suçlama ve haklı çıkma gibi gerekçelerle kolaylıkla savurduğumuz bu tarz etiketler, başkalarının utanmasına, kendilerinin hasta olduklarını düşünmelerine ve kendilerini değersiz hissetmelerine sebep olmaktadır.
◼️Etiketleme unsurunu, çocuklar üzerinden de ele aldığımızda ortaya çıkan tablonun çok fazla değişmediğini, tutumların ve etiketlemenin daha çok olumsuzluk ve kötüleme yönüyle yapıldığını görebiliriz. Bu etiketlemeler, tanımadığımız kişilerden çok anne, baba, aile bireyleri ya da yakın çevre tarafından yapılmaktadır. Bu kişiler tarafından çocuklara yönelik yapılan negatif etiketler, çocukların toplumsal olarak da bu şekilde tanımlanmalarına sebep olmaktadır. Şöyle ki; bir çocuğun sağlıklı gelişim sürecinin getirdiği dolayısıyla normal olan hareketlilik gibi bazı davranışları birçok anne ve babanın çocuğu hakkında negatif değerlendirmelerde bulunmalarına sebep olmaktadır. Çocuğumuzun, gelişim ve büyüme dönemlerini, bu süreçte neler yaşanabileceğini bilmememiz sonucu çocuklarımız, yine bizler tarafından yapılan birtakım etiketlere maruz kalmaktadır. Dolayısıyla bilerek ya da bilmeyerek yaptığımız bu etiketler, başkasının da çocuğumuz hakkında kolaylıkla yargıda bulunmasına zemin hazırlamaktadır. Çünkü anne ve baba olarak bizlerin, hor gördüğü, anlamadığı ve hırpaladığı bir çocuğu bir başkası anlamayacak, kabul etmeyecek ve sevmeyecektir. O halde kendi çocuğumuzun veya bir başkasının acısında ve bir ömür yaşayacağı mutsuzlukta payımızın olmasın istemiyorsak, bundan sonra asla bu tarz söylem ve davranışlarda bulunmaktan uzak durmalıyız.
SEVGİLER…
