Sınıfın en iyisi olmalısın.
Falan çocuğa bak, ne kadar başarılıdır. Senin, onu mutlaka geride bırakman gerekir. Bu koşuyu birinci bitirmelisin, yoksa herkese rezil olacağız oğlum.
Daha çocuk yaşlarda hızlı bir mücadeleye, rekabete, yarışmaya alıştırıldık. Mutlaka birinci olmamız istendi. Sürekli başkalarıyla kıyaslandık. Birinci olamadığımız zaman bunun bir felaket olacağı hissettirildi.
Başarılı olamazsak, hayatta hep kaybedeceğimiz fikri bilerek ya da bilmeyerek verilmeye çalışıldı. Mutluluğumuz ve kariyerimiz için bunun olmazsa olmaz bir şart olduğu vurgulandı.
Bu şartlar bizde korku meydana getirir. Bu dünya zenginliklerinin hepimize yetmeyeceği korkusu hâkim olur. Sürekli biriktirmeye çalışır ve kaybetmek korkusu sürekli bize hâkim olur. Başkalarının kazanması, bizim kaybedeceğimiz manasına gelmeye başlar.
Bu durumda hayatın kendisi, sadece rakipleri alt etmekten ibaret görünmeye başlar. Böyle bir durum insanı yalnızlığa iter. Bu da başlı başına stres kaynağıdır.
Bu rekabet bizi mükemmelliğe doğru itmeye başlar. Bu durum, insan fıtratına uygun düşmediği için dünya gözümüzde kapkaranlık görünmeye başlar.
Sonuçta sirkte çalışanlara benzemeye başlarız. Beğenilmek, alkış almak için her türlü kılığa girmeye hazır oluruz. Değerimiz, aldığımız alkış ölçüsünde olmaya başlar.
Kendimizi sürekli zorlamaya başlarız. Artık hiçbir şey yeterli olmamaya başlar. Başarının mutluluğunu bile yaşayacak vakit bulamayız. Mücadele merdivenlerini çıkmaya kendimizi o kadar kaptırırız ki; bir anda basamakların bittiğini fark ederiz. Fark ederiz ancak, iş işten geçmiş olur.
Unutmayalım ki; başarı mutlaka birinci olmak değildir. Bunun ikinciliği, üçüncülüğü ve daha sonrası vardır. Daha alttakiler de başarılı ve mutlu olabilmektedir.
Sirkte yaşamadığımızı tekrar hatırlayalım. Kendimizi kimseye beğendirmek zorunda değiliz. Kendimiz, kendimizi beğenelim yeter.
Fakat samimi ve kalben…
