Prof. Dr. Muammer Bilge’nin çok güzel bir tanımlamasıyla başlamak istiyorum. Bilge der ki: “Kadının anneye dönüşmesi, bir evrim basamağından, daha yüksek bir evrim basamağına çıkmaktır.” Görüldüğü üzere, annelik, bir nevi yeniden bir yaratım sürecidir. İstisnalar dâhilinde doğumdan sonra anne ile bebek arasında duygusal bağ oluşmaktadır. Spitz, oluşan bu duygusal bağ durumunu, emosyone (duygusal) iklim olarak tanımlar. Duygusal iklimi takip eden süreç ise elbette emzirmedir. Emzirme, prolaktin hormonu(annelik hormonu) sayesinde gerçekleşir. Emzirme, biyolojik olarak anneliğin birincil fonksiyonu olmaktadır. Ancak bu fonksiyon sadece bebeğin, fizyolojik ihtiyacını karşılamakla kalmayıp, emzirme sırasında annenin bebeğine dokunması, ninni ve şarkı söylemesi gibi sevgisini farklı biçimlerde göstermesi de anne ve çocuk arasında güvenli bağlanmayı sağlamaktadır. Dolayısıyla annenin bu noktadaki davranışlarının niteliği, çocuğun, anneye güvenli bağlanıp veya bağlanmamasını etkilemektedir. Çünkü anne, bu süreçte nasıl bir ruh hali içerisinde olursa ve ne hissederse çocukta da aynı duygu ve tepkiler meydana gelir. Bu sebeple lohusalık dönemi ve doğumdan sonraki ilk yıl, anne ve çocuk ilişkisi üzerinde çok etkilidir.
Özetlemek gerekirse; evlilik için bireyler, fiziksel, ruhsal ve psiko-sosyal açıdan hazır olmalıdır. Bu durum annelik ve babalık içinde söz konusudur. Anne ve baba olmak için hazır olmayan kişilerin, annelik ve babalık süreci çok sancılı ve yıpratıcı olmaktadır. Dolayısıyla mutlu ve kendine yetebilecek düzeyde olmayan ebeveynler, sağlıksız, problemli ve davranış bozukluğu sergileyen çocuklara sebep olmaktadır. Yapılan araştırmaların sonuçları da ne yazık ki bu durumu doğrulamaktadır.
Değinmek istediğim bir başka konu ise ebeveynlerin, kendi çocukluk yaşantılarıdır. Çünkü çocuklarımız ile olan ilişkimizin boyutu, kendi çocukluğumuzda ve büyüme sürecimizde anne ve babamızla yaşadığımız ilişkilerin benzeri olmaktadır. Bu doğrultuda anne ve çocuk arasındaki ilişkiyi ele alırsak; istisnalar hariç olmak üzere bin anne, çocuğunu severken, çocuğundan veya bir başkasından herhangi bir şey beklemeden sevmektedir. Çünkü anne sevgisi, koşulsuz ve âmâsız bir sevgidir. Fakat anne ile çocuk arasında gerçekleşen bu sevgi bağını da etkileyen önemli faktörler söz konusudur. Annenin yaşı, bedensel ve ruhsal yeterliliği, ekonomik bağımsızlığı, sosyal ve kültürel gelişmişliği, kendi ebeveynleriyle olan ilişkisi ve yetiştirilme biçimi, zararlı madde kullanması, kendisine ve problemlerine yetebilmesi, hamilelik sürecinde yaşadıkları, beslenmesi, geçirdiği hastalıklar, annelik ve eş olmanın öncesinde birey ve kadın olduğunun farkında olması ve kendisine ait bağımsız vakit ayırabilmesi gibi etmenler, çocuk ile anne arasındaki ilişkiyi olumlu ya da olumsuz biçimlendirmektedir.
Toplumun gözünde standart bir anne, çocukları üzüldüklerinde onlardan daha çok üzülerek, kendisini harap eden, evlatları için kendi arzu ve ihtiyaçlarını arka plana atan, çocuklarının mutluluğu ve refahı için canla başla çalışıp debelenen kişi olmalıdır. Toplum, yaşadıkları tüm zorlu şartlara ve acılara rağmen kadınlardan daima üretken ve güçlü olmalarını istemektedir. Sorunun temeli de tam da burada başlamaktadır. Çünkü unutulan bir gerçeklik var ki o da bir kadının, bir annenin kendisi mutsuz iken bir başkasını istese bile mutlu edemeyeceğidir. Ruhsal ve fiziksel hazları karşılanmayan, başta birey olmanın doyumunu yaşayamayan bir kadın, annelik rolünü görünür de yapsa da ruhsal bütünlük asla sağlanamaz. Dolayısıyla mutsuz, kendini gerçekleştirememiş kadınlara ve mutsuz çocuklara sebep olunmaktadır. Mutlu anne ve baba mutlu çocuklar demektir.
SEVGİLER
